Op mijn 18e viel ik van mijn paard. Het leek niet ernstig, want ik viel gewoon in het zand. Ik stond op, ik was aanspreekbaar en ik kon de vraag hoe het met mij ging normaal beantwoorden. Maar tegelijkertijd was ik niet aanwezig. De instructrice begeleidde mij naar de bar, omdat ik steeds dezelfde vragen aan haar stelde: ‘Wat is er gebeurd?’ en ‘Waar is mijn paard?’ Mijn korte termijn geheugen bleek kwijt en tot de dag van vandaag is die ene dag niet meer in mijn herinnering terug gekomen.
Een week lang heb ik plat gelegen in het ziekenhuis. Alles bleek daarna in orde te zijn, dus ik mocht weer naar huis. ‘Doe maar rustig aan’ adviseerde mijn neuroloog. Maar ik was 18 jaar en het ging goed, dus ik was snel weer bij en op mijn paard. Een jaar later was ik echter weer terug bij de neuroloog omdat ik zo vaak pijn in mijn hoofd had. Ik onderging allemaal testen en scans, maar ze konden niets vinden. ‘Leer er mee leven’, zei de neuroloog, ‘en ga op yoga’. Ik lachte hem uit.
Yoga was in die tijd nog helemaal niet hip, het had eerder een hoog geitenwollensokken-gehalte. Ik probeerde het toch. Maar toen ik tijdens de éérste les al op mijn hoofd moest staan, waar ik juist zo’n pijn had, haakte ik af. De enige (makkelijke) oplossing voor mij was pijnstillers innemen. Zo leerde ik te leven met de pijn. Soms hield die weken achter elkaar aan.
Ik veroordeelde de pijn die er steeds was en ik veroordeelde mezelf omdat ik vast iets gedaan had, of juist niet, en daarom had ik nu pijn. Mijn focus was om zo snel mogelijk de pijn te doen stoppen. Ik wilde léven, vrolijk zijn en pijn ontnam mij dat, vond ik.
Dit alles herinner ik mij toen ik onlangs in de krant een artikel las over migraine (Trouw d.d. 8 juni ’19). Neurowetenschapper Marsh Königs van het Amsterdam UMC zegt daarin dat de manier waarop met de klachten wordt omgegaan, meespeelt in de ernst van de aanhoudende klachten! Dat is ook mijn ervaring. Jarenlang wilde ik van de pijn af en zag het als een vijand. Maar mijn verzet tegen de pijn leek de pijn alleen maar te versterken.
Toen ik in 2003 in aanraking kwam met meditatie, ontstond er een nieuwe gewaarwording voor mij. Mijn relatie met de pijn veranderde. Het was niet meer iets wat zo snel mogelijk moest verdwijnen; de pijn mocht er zijn. Naarmate mijn innerlijke rust groeide en ik minder weerstand had tegen de pijn, nam zelfs de intensiteit en de kwantiteit van de pijn drastisch af!
Nog altijd is mijn hoofd gevoelig. Ben ik te druk, is er veel wind buiten, ben ik moe of heb ik een jet-lag? Dan heb ik hoofdpijn. Maar het is oké. Het beïnvloedt niet meer mijn plezier of innerlijke rust. Ik heb werkelijk geleerd ermee te leven.
En nu lees ik net een mail die ik heb ontvangen van Sarah, een nieuwe coachklant die vorige week haar éérste sessie had met mij. Ze kampt met chronische pijn in haar hoofd en is al ontelbaar vaak onderzocht, maar er is geen oorzaak te vinden. Ze schrijft mij dat ze in de afgelopen week opmerkte hoe vaak ze de pijn veroordeelde en toen ze erop ging letten om het niet meer te doen, verzachtte haar pijn.
Dit artikel is geschreven door Prema Devi, een moderne monnik met een studie Stressmanagement op zak. Prema is een van onze Better Health ambassadeurs en contributing editors, via deze link kun je alles over haar en onze andere editors lezen!