Afscheid van mijn eetstoornis

Zoonlief is niet de eerste die op kamers gaat. Twee dochters (ook lief) gingen hem voor. Geraakt ben ik iedere keer. Met weemoed in mijn hart merk ik dat ingesleten, vertrouwde patronen en rituelen losraken of veranderen. Elkaar zien is niet meer vanzelfsprekend. Verhoudingen veranderen. Dat wat tot nu toe gewoon en gemakkelijk was, moet een andere vorm vinden. Kinderen worden volwassen, wij als ouders worden vangnet en gelijken. Contacten lopen opeens via Facetime, whats’app en geplande afspraken. Een nieuwe dynamiek en balans vinden gaat met vallen en opstaan.Afscheid nemen van iets dat zo vertrouwt is, heeft impact. Of het nu gaat om een verhuizing, het overlijden van iemand die je dierbaar is of het afscheid van een baan of vriendschap. Het kan je behoorlijk uit balans brengen. Hetzelfde geldt voor afscheid nemen van eetbuien of een eetstoornis. Je moet loslaten wat tot nu toe je houvast was. Je overlevingsmechanisme dat je hielp om te gaan met de wereld en jezelf. Kun en wil je eigenlijk wel zonder? En hoe moet dat dan? 

Afscheid van mijn eetstoornis

Het afscheid van mijn eetstoornis zo rond mijn 27e was niet één moment. De ommezwaai ging in stapjes. Veel pogingen om te stoppen met eetbuien en braken mislukten faliekant. Toch lukte het op een gegeven moment wel. En vanaf dat moment wilde ik nooit meer terug. Lange tijd wilde ik zelfs niet terugdenken aan mijn boulimia-periode. Ik wilde vooruit. De toekomst tegemoet.Maar nu mijmerend over het uit huis gaan van onze kinderen, denk ik na over het afscheid van mijn eetstoornis. Wat dit afscheid me destijds kostte, wat het me bracht en wat ik te leren had. 

De dingen die niet mee mochten, maar ook niet mochten blijven 

Ik raakte best het één en ander kwijt op het moment dat ik afscheid nam van mijn eetstoornis. Dit was lastig. Want dat betekende:

• Nooit meer ongerantsoeneerd, grenzeloos eten.
• Nooit meer de rust en verdoving van eetbuien.
• Nooit meer het gevoel van herwonnen controle en opluchting dat braken me gaf.
• Nooit meer de houvast van een streng dieet.
• Nooit meer het gevoel van trots dat ik honger kon trotseren en veel af kon vallen in korte tijd. 

De dingen die ik graag achterliet

Het afscheid van mijn eetstoornis had ook positieve effecten. Effecten die me rust en ruimte gaven en die zorgden dat ik meer energie had voor andere dingen:

• Geen schaamte en schuldgevoelens meer over eetbuien en braken.
• Niet meer hoeven liegen en bedriegen.
• Geen wc’s meer hoeven schrobben totdat er geen spoor van braken meer zichtbaar was.
• Nooit meer opgezwollen ogen, opgeblazen klieren en gezicht.
• Niet meer de hele dag denken aan (niet) eten wat enorm veel tijd en rust opleverde.
• Niet meer maar half aanwezig zijn tijdens etentjes en feestjes.

Een nieuwe balans vinden

Natuurlijk ging die omslag naar een leven zonder eetstoornis, niet zonder slag of stoot. Ik moest namelijk leren omgaan met datgene dat ik ingewikkeld vond van mezelf en van de wereld.

• Ik leerde mijn eetbuidrang verduren en merkte dat het overging als ik er niets mee deed, maar het er ‘gewoon’ liet zijn. De drang kwam hierdoor steeds minder voor.
• Ik leerde dat het eigenlijk niet om eetbuidrang ging, maar dat het mijn eigen onrust en onvermogen was waar ik mee te dealen had op moeilijke momenten.
• Ik snapte eindelijk dat mijn eetstoornis me altijd op een dwaalspoor had gezet. En ik had er zelfs genoegen in te denken “Ik heb je wel door” als m’n eetstoornis weer eens aan de deur klopte.
• Ik leerde hoe bezig gaan met mijn onrust en emoties, me veel meer bracht dan welke schranspartij dan ook.
• Ik leerde, ondanks mijn angst voor aankomen en bepaalde voedingsmiddelen, drie keer per dag een goede maaltijd te eten met alle voedingsstoffen die mijn lijf werkelijk nodig had. Waarna ik ontdekte dat ik helemaal niet aankwam, maar wel krachtiger en levenslustiger werd. Hiermee verdween ook mijn angst voor ‘foute’ voeding.
• Ik ging bezig met wat ik wél wilde in plaats van wat ik niet wilde. Ik wilde namelijk eerlijk en open in de wereld staan en mezelf ontwikkelen. Ik wilde een leuke baan, echte verbinding met de mensen om me heen, een gezin, reizen, studeren en genieten van het leven.
• Ik leerde dat als ik zelfvertrouwen en energie wilde hebben, ik moest werken aan mijzelf en mijn vaardigheden in plaats van de focus te leggen op eten en gewicht.
• Ik leerde verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf, mezelf te beschermen tegen te veel prikkels en consequent keuzes te maken waar ik mezelf de volgende dag ook nog recht bij in de ogen kon kijken. Op alle gebieden.

 
De essentie: stil staan, weten wat je wilt en in actie komen

Het belangrijkste dat ik geleerd heb van alles, is: stil staan bij wat dingen me doen, opruimen wat opgeruimd moet worden, kijken wat ik werkelijk wil en nodig heb en dat vervolgens regelen of doen.En zo veroverde ik stap voor stap mijn vrijheid. Een vrijheid waar ik nog iedere dag dankbaar voor ben. En het mooie is dat de vaardigheden die ik leerde van mijn eetstoornis en bevrijding me ook helpen om in deze tijd van verandering een nieuwe weg te vinden samen met m’n lief en onze kinderen.

---

Tussen haar 20e en 27e had Charlie Paludanus eetbuien en boulimia en was haar grootste angst dik te worden. Inmiddels heeft Charlie zich hier al meer dan 20 jaar van bevrijd. Ze geniet met volle teugen van het leven en van lekker en gezond eten. Zonder dat dit effect heeft op haar gewicht of humeur. Nu helpt ze in haar praktijk en op haar blog mensen met het omgaan en overwinnen van hun eetstoornis. Hier zullen we regelmatig blogs van Charlie delen om een hand en steun te bieden aan iedereen die met eetproblemen worstelt. Ook zijn deze blogs belangrijk voor degenen die eetstoornissen beter willen begrijpen om zo naasten beter te kunnen helpen.